ایمپلنت سینه راه حلی برای زنانی است که به دلیل رشد سینه هایشان از عقده حقارت کمتری رنج می برند. ایمپلنت سینه چیزی نیست جز یک وسیله پزشکی که در زیر ماهیچه قفسه سینه یا بافت سینه برای بازسازی یا بزرگ کردن سینه کاشته می شود. به طور عمده دو نوع پروتز سینه وجود دارد - پروتزهای پر شده با ژل سیلیکونی و پروتزهای پر شده با سالین. اینها در حین جراحی وارد می شوند و این امکان را برای تنظیم حجم پرکننده پس از جراحی فراهم می کند. پروتز سینه بسته به اندازه، نیمرخ و سطح پوسته بسیار متفاوت است.

روش های تایید شده ایمپلنت سینه

روش هایی وجود دارد که تایید شده و از نظر پزشکی بی خطر هستند. یکی روشی است که در می سال 2000 زمانی که اینامد یا منتور و آلرگان به عنوان امروزی مجوز ایمپلنت های پر شده با سالین را دریافت کردند، تایید شد. این نوع ایمپلنت سینه برای بزرگ کردن سینه در زنان 18 سال یا بیشتر و همچنین بازسازی سینه در زنان متعلق به هر رده سنی تایید شده است.

بار دیگر در نوامبر 2006، Allergan و Mentor مجوز پروتز سینه مبتنی بر ژل سیلیکونی را دریافت کردند. این روش برای زنان بالای 22 سال و همچنین بازسازی سینه در زنان در هر گروه سنی مناسب است.

انواع مختلف پروتز سینه

سه نوع دستگاه سیلیکونی بیشتر مورد استفاده قرار می گیرد - ایمپلنت های سیلیکونی با ژل سیلیکون ژلاتینی، ایمپلنت های سالین پر شده با محلول سالین استریل و ایمپلنت های ترکیبی جایگزین پر شده با پرکننده هایی مانند رشته پلی پروپیلن و روغن سویا. اجازه دهید ابتدا انواع مختلف را یکی یکی مرور کنیم.

ایمپلنت های ژل سیلیکونی - جراحان پلاستیک آمریکایی فرانک گرو، توماس کرونین و شرکت داو کورنینگ اولین پروتز سینه سیلیکونی را در سال 1961 توسعه دادند و اولین پروتز سینه در سال 1962 انجام شد. ایمپلنت های سینه پر شده با ژل سیلیکونی به وضوح در پنج نسل دستگاه توصیف شده اند.

نسل اول: اولین مدل در دهه 1960 توسط ایمپلنت Cronin-Gerow یک پاکت قطره ای شکل بود که با ژل سیلیکون ژلاتینی پر شده بود. این برای کاهش روند چرخشی دستگاه ایمپلنت در برابر دیواره قفسه سینه مفید بود.

نسل دوم: تولیدکنندگان پس از درخواست جراحان پلاستیک در دهه 1970 برای کاشت سینه‌های واقعی‌تر، دستگاهی با پرکننده‌های سیلیکونی-ژل نازک‌تر و پوسته‌ها ساختند. اما این نسخه خطر نشتی و پارگی پوسته را داشت. در دهه 1970 پیشرفت فناوری دیگری وجود داشت و آن پوشش فوم پلی اورتان روی پوسته ایمپلنت بود. این امر شانس انقباض کپسولی را کاهش داد. اما این محصول پس از قطع استفاده از آن نیز دچار لرزش شد زیرا به دلیل وجود 2، 4-تولوئن دی آمین (TDA) خطر سلامتی را به همراه داشت. باز هم نسل دوم دستگاه را با ایمپلنت سیلیکونی در ایمپلنت سالین معرفی کرد. اما این طراحی نیز به دلیل پیچیدگی آن شکست خورد.

نسل سوم و چهارم: دستگاه های نسل سوم و چهارم در اواسط دهه 1980 شکل گرفتند و شامل پوسته های پوشش داده شده با الاستومر بودند که پرکننده ضخیم تری داشتند و نشت پرکننده کاهش می یافت.

نسل پنجم: در اواسط دهه 1990، نسل پنجم ایمپلنت سینه به وجود آمد که شامل ژل نیمه جامد بود که نشت پرکننده را از بین می برد. تحقیقات ایمنی و کارایی بیشتر را ثابت کرده است.

در صورت نیاز به اطلاعات بیشتر از سایتما دیدن فرمایید : پروتز سينهاقساطي